Veel zin in de echte sneeuw en Lou en Joske -toppie voorbereid op de borstels door de Zondal Skiclub vrijwilligers- er helemaal klaar voor!

Het jeugdhotel in Oostenrijk picobello in orde, zo kennen we Erik en An.

‘s Morgens kindertjes les met hun held skileraar Lukas, voor en na spelletjes spelen, tekenen, knutselen..

Buiten een paar uur tekort op een dag, kon niet beter!

29 dec 2016: een suuuuperleuke (verjaar)dag van Joske met skiën, sleeën, speeltuin, tuttefrutten draaien, kaarsjes blazen en kindersurprises: helemaal in de wolken, heerlijk om zien.

Dag 4 in de voormiddag weer op pad zonder kindertjes, ook altijd ‘s zalig!

Een moment van even geen dieptezicht, mijn ski ‘s die niet wisten wat er gebeurde, ik voel m ‘n rug kraken en daar lag ik in een net tegen de zijkant van de piste. Aan mijn schouder weet ik niet goed wat ik wel of niet voel, ik kan amper ademen en durf niet meer bewegen.

‘Bel de ambulance maar’.

Snel kwamen er meerdere rode jassen boven mij hangen.

Eerste reactie? Ik ga nooit meer skiën!

Het wordt een helikopter.

Op de helm van de nohtarzt lees ik ‘Don ‘t scream, i m afraid too.’ :-)

Er wordt me een paar keer gevraagd of ik mijn voeten kan bewegen. Gelukkig wel. 😳

De lieve mens warmt men handen op terwijl m ‘n voeten eraf vriezen.

In het ziekenhuis bedekken ze me met lekker warme elektrische dekens want ben licht onderkoeld. Ze stellen een gebroken wervel en gebroken tuberculum majus op de bovenarm / schouder vast.

Ik onthoud ook: ‘Alles wird wieder gut’.

Oudejaarsavond vier ik in het ziekenhuis met plat water, no worries, dat haal ik nog wel in.

Volgens de verzekering word ik morgen - morgen - of nee mórgen gerepatrieerd.

Spelen in de sneeuw! De vakantie wordt zo goed als mogelijk verdergezet, dat doet me echt plezier.

De lieve berichtjes en tekeningen doen me goed. We hebben ook geluk met alle begane mensen in de groep die ons helpen, zoals opvang van de kinderen. Iedereen beetje geschrokken maar de vakantie wordt zo goed als mogelijk verder gezet, dat doet me echt plezier.

Dag 7 is het zover: eerst 5u ambulance door de bergen en dan de medic flight Innsbruck - Deurne. Nog altijd geen idee eigenlijk of het mekaniekers waren of verplegers, die me door de sneeuw van de ziekenwagen naar het vliegtuig sjeesden 😉

Met de brancard het vliegtuig op met 7 andere gekwetsten: een waar cartoon.

Nog even een paniekaanval met onmiddellijke hartmonitoring (ademen, diep in en uit) en wijle weg.

‘k Moet zeggen best indrukwekkend zo liggend en onderstekop -volgens mijn 5 en 6 jarige- opstijgen.

Het madammeke met de bril (en 5 breuken in de onderbenen) en vooral haar heel ontspannen blik stelt me gerust.

We krijgen een glaasje met op deze vlucht een.. rietje aangeboden.

Het pijnlijkste moment is als de hele vriendelijke hostess lieflijk stevig in mijne gebroken schouder knijpt: ‘Have a nice flight’. AAAAUW!! Maar blijven lachen natuurlijk. 😁

En dan dé nooduitgangen, je kent het momentje wel. Algemeen gegiechel want niemand van ons hier zou die exits -met gebroken benen, ribben, wervels, knieën- ooit gehaald hebben.

Nog even een formulier handtekenen voor de dokter aan boord: heb je een pen? Ik lig daar dus op die brancard met 7 gordels vast en euh nee ik heb dus genen bic bij de hand haha!

Ondertussen veilig en wel thuis, dankbaar voor alle liefs!

Volgens de Belgische specialist heb ik de wervel en bovenarm ‘mooi’ gebroken en kan ik eind maart weer aan het werk. Da ‘s te doen, heb ik even rustig tijd om de rest van 2017 goed voor te bereiden.

Zelf weer deftig trainen zal ik braafjes en geduldig afwachten, maar met de hulp van Sofie Renier komt dat ongetwijfeld ook weer goed.

Erik, ik denk er al anders over hoor, kunnen we misschien al plaatsjes reserveren voor volgend jaar want wij gaan zeker terug mee!!

Ik ga nooit meer skiën!!